ห่างหายจากบอร์ดไปนาน กลับมาอีกที รุ่น 52 ซะละ 555
อยากจะให้ข้อคิดสำหรับตัวสำรองนิดนึงนะ มันอาจจะเป็นประโยชน์บ้าง
อย่างแรกเลย พี่อยากจะบอกน้องๆว่า การไปแลกเปลี่ยนคือการไปเรียนรู้และใช้ชีวิต ไม่ใช่การไปเรียนภาษา และไม่ใช่การไปเที่ยว เพราะฉะนั้น คนที่คิดจะไปเที่ยวโดยไม่สนใจกฏของโครงการจงล้มเลิกความตั้งใจแล้วเอาเงินไปซื้อทัวร์ดีกว่า 555
อย่างที่สอง เรื่องการเลือกประเทศ
เวลาเลือกประเทศเป็นเวลาที่น้องรู้สึกสับสนมากที่สุด คนนี้พูดอย่าง อีกคนพูดอย่าง ไม่รู้จะฟังใครดี คำแนะนำที่ดีที่สุดคือ ฟังเสียงหัวใจของตัวเอง แล้วเลือกไปตามนั้น ไม่มีอะไรผิด อะไรถูก เหมือนถามว่า สมุนไพรตัวไหนเป็นสมุนไพรมีพิษ ตัวไหนไม่มีพิษ ถ้าคนคนนั้นสามารถตอบได้อย่างชัดเจนว่า ตัวไหนมีพิษ แสดงว่าคนนั้นคงไม่รู้จริงหรอก เพราะ สมุนไพรขึ้นอยู่กับอาการของโรค ตัวนี้ใช้รักษาโรคนี้ แต่ถ้ากินไปผสมกับตัวนี้ จะทำให้เป็นพิษมากกว่า อะไรประมาณนั้น เพราะฉะนั้น คนที่มาบอกน้องว่า ประเทศนี้ดีอย่างโง้น ดีอย่างี้ ประเทศนี้ไม่ดีอย่างโง้น ไม่ดีอย่างงี้ อันตรายบ้างหละ ไกลบ้างหละ ภาษาก็พูดไม่ได้จะทำยังไงบ้างหละ แล้วหันกลับมามองรุ่นพี่ๆบ้างหรือเปล่าว่าเค้าไปกันมากี่รุ่น แล้วเค้าก็ไม่ได้พูดได้ก่อนไปด้วย แต่ทำไมเขาอยู่ได้ แล้วเราก็เป็นคนเหมือนกัน ทำไมจะทำไม่ได้ พี่บอกได้เลยว่า คนที่มาบอกน้องอย่างงั้นไม่รู้จริง ก็ดีแต่ฟังคนอื่นเค้าพูดมาป่ะ ผสมกับกรอบความคิด ความเชื่อเดิมๆที่ล้าสมัยทำให้เค้าปิดกั้นตัวเองไม่ยอมออกไปเผชิญกับโลกกว้าง แค่นั้นไม่พอ ยังพยายามจะสกัดกั้นคนอื่นไม่ให้ไปเจอสิ่งที่ดีๆอีกด้วย
ลองเปิดใจให้กว้างๆ แล้วหาข้อดีของแต่ละประเทศให้เจอ จะพบว่า มันมีอยู่มากมาย พี่จะบอกน้องว่า ไม่มีอะไรดีไปกว่าน้องไปเห็น ไปสัมผัสด้วยตัวน้องเองหรอก ใครพูดแล้วเราจะเชื่อเค้าได้มากน้อยขนาดไหน เค้ารู็จริงหรือเปล่าน้องจะมั่นใจได้ยังไง นั่นคือประเด็น
สุดท้าย อยากเลือกไปประเทศไหน ก็ฝนไปเลย ตกลงกับพ่อแม่ พูดคุยอธิบายให้ท่านเข้าใจ อย่าฟังเสียงคนอื่นให้มากจนเกินไปจนขาดความมั่นใจในตัวเอง และลดความมั่นใจในประเทศที่เราอยากไป เพราะ เมื่อถึงวันที่น้องบอก AFS ไปว่าน้องสละสิทธิ์ น้องจะไม่มีวันได้สิทธิ์นั้นกลับมาอีก แล้วน้องจะมานั่งเสียใจเวลาที่เพื่อนๆเดินทาง แต่ตัวเองกลับทิ้งโอกาสที่มีคุณค่าในชีวิตไปอย่างน่าเสียดาย คนเราบางทีไม่มีสิทธิ์เลือก บางทีมีสิทธิ์เลือก มีสิทธิ์ก็ใช้สิทธิ์นั้นสร้างคุณค่าและความภาคภูมิใจให้ตัวเองซะบ้าง จะได้รู้ว่าตัวเราก็มีดี คนอื่นบอกว่าน้องดี สู้กับเรารู้สึกด้วยตัวเองไม่ได้หรอกนะ มันคนละแบบกันเลย แล้วน้องจะรู้ว่า มันไม่ใช่การไปเที่ยวสนุกๆขำๆ แต่ประสบการณ์ที่ได้นั้น จากประเทศที่พี่ๆไปกันมา ล้วนมาจากเสียงหัวเราะ คราบน้ำตาแห่งความเสียใจ ความลำบาก อัดอั้น ความสนุก และในวันกลับเป็นคราบน้ำตาแห่งความยินดีที่เราสามารถสร้างคุณค่าให้กับตัวเองได้อย่างเต็มภาคภูมิตลอดระยะการร่วมโครงการ มีมิตรภาพดีๆเกิดขึ้นมากมายจากอีกมุมโลกนึง ที่เราไม่เคยรู้จัก ไม่เคยไป ไม่เคยสัมผัส ไม่เคยได้ยิน แต่วันนี้ วันที่เราอยู่ ณ ที่แห่งนั้นมาครบ 1 ปี มันกลับให้ความรู้สึกเหมือนเราอยู่นั่นมานานมาก เหมือนเป็นบ้าน เป็นโรงเรียนของเราจริงๆ เรารู็ทุกซอกทุกมุม ทุกวัฒนธรรมของประเทศนั้นๆ เราสามารถเดินไปไหนก็ได้โดยที่เราไม่หลงทาง และไม่รู็สึกว่าตัวเองเป็นตัวประหลาด เพราะสามารถพูดกับคนในประเทศนั้นได้รู้เรื่อง มีซักกี่คน มีโอกาสได้ก้าวมาถึงจุดนี้ มีกี่คนที่ต้องพลาดโอกาสนี้ไป แล้วเราได้มันมาแล้ว ถ้าไม่คว้าไว้ ก็คงโง่เต็มที่ จริงมั้ย?
ใครบอกว่า ไปทำไมประเทศนี้ มีอะไรให้เที่ยว ไม่เห็นดังเลย ก็บอกมันไป "กูก็ไม่รู้ว่ากูจะไปทำอะไร ก็กูยังไม่ได้ไป เด๋วกูไปก่อนนะ กูจะกลับมาตอบเมิงทุกคำถามเลยว่ากุไปทำอิะไรมาบ้าง แล้วประเทศที่กุไปมีอะไรให้เที่ยวบ้าง" เดินก้าวข้ามกรอบแห่งค่านิยมเดิมๆว่า การไปประเทศที่ใช้ภาษาอังกฤษดีที่สุดซักที โลกทุกวันนี้เปลี่ยนไปมากมาย ถ้ามีคนบอกว่า ไปทำไมวะ ประเทศนี้ กระจอกหวะ ต้องไปประเทศที่คนเลือกเยอะๆ การแข่งขันสูงๆดิ ถึงจะดูเท่ห์ ตอบมันไปเลยว่า "กูไม่แคร์ กูไม่ได้อยากเท่ แต่กูอยากเก่ง"
สู้ๆนะน้อง พี่เป็นกำลังใจให้
