หึหึ ตอนแรกว่าจะไม่เขียนแล้วแหละ มันยาว ขี้เกียจ แต่พอเห็นบุ๊งเขียน พี่ก็เลยเอาประสบการณ์ของพี่มาแชร์มั่ง เพื่อ น้องๆ คนไหน เอาไปปรับใช้ได้นะค่ะ
พี่สอบได้เป็น "ตัวจริง" ไปอเมริกา
วันที่ประกาศผลอ่ะ พี่ดีใจมากเลย แบบว่าวิ่งกร๊ดกร๊าด โทรศัพท์บอกพ่อบอกแม่ เพราะพ่อแม่เป็นคนบอกให้พี่ไปลองสอบดู
พอพี่ไปถึงบ้านปุ๊บ พ่อแม่พี่บอกว่า ไม่ให้หนูจ๋าไปอเมริกาหรอก บลา บลา บลา
พี่เสียความรู้สึกมากค่ะ เพราะพ่อเป็นคนบอกให้พี่ไปลองสอบดูแท้ๆ แต่ก็คงแบบ แปลกใจอ่ะ ที่พี่ติดเป็นตัวจริง
พ่อกับแม่บอกว่า ที่ไม่ให้ไปเพราะ "พี่ไม่เก่ง" พ่อกับแม่ไม่มั่นใจว่าอย่างพี่อ่ะ จะใช้เงินสามแสนหกได้คุ้มค่าทุกบาททุกสตางค์หรือป่าว
พูดง่ายๆ คือ ยังไม่ดีพอ กลัวจ่ายตังค์ไปเสียเปล่า
คิดดูนะน้อง ขนาดพี่สอบได้ พ่อแม่ยังคิดอย่างงี้เลยอ่ะ
พี่เสียใจมากกกกกกกกก ไม่ต้องบอกว่ามากขนาดไหน
นอนร้องไห้ทุกคืน แบบตอนนั้น ไปโรงเรียนตาบวมทุกวัน
เพื่อนพี่มันก็พยายามช่วยพี่ทุกทางเลยอ่ะ ให้พี่ไปเชิญอาจารย์บุปผา (หัวหน้าเอเอฟเอสเขตธนบุรีและอาจารย์สอนภาษาอังกฤษของพี่) ไปคุยกะพ่อดู
แต่พี่แบบไม่กล้าอ่ะน้อง พ่อพี่ดุมาก แม่พี่ก็ดุมาก ตัดสินใจอะไรแล้วเป็นคำขาดที่แบบจะไม่มีวันเถียงได้
แต่พี่อ่ะ อยากไปมาก พี่บอกตัวเองว่ายังไงพี่ก็จะะไปให้ได้เลยอ่ะ
พอวันปฐมนิเทศน์ พี่ก็ลากแม่ไปด้วย ที่จริงแม่พี่ไม่ค่อยอยากไป อยากให้พี่จบๆ ซะ แม่พี่บ่นไปตลอดทาง แต่พี่ก็แบบเฉยๆ
พอเข้าไปในงาน ฟังคนนู้นคนนี้มาพูด แม่พี่ก็เริ่ม แบบ เอ่อ จริงๆ แล้วมันก็ดีเหมือนกันนะ แบบแม่เห็นคนเก่งคนดังขึ้นไปพูดไง
ส่วนพี่อ่ะ ไม่ต้องถาม อยากไปเว้ย ยิ่งอยากไป
เสร็จไปหนึ่ง
ที่นี่พี่ก็กลับมาวางแผนพิชิตใจพ่อ
พี่ก็บอกพ่อว่า เออ พี่สัญญาเลยนะว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปอ่ะ พี่จะแบบตั้งใจอ่านหนังสือ ตั้งใจทบทวนภาษาอังกฤษ จะท่องศัพท์ จะทำนนู่น จะทำนี่
แล้วเงินงวดแรกอ่ะ พี่จะเป็นคนจ่ายเอง คือ เงินเก็บทั้งหมดในชีวิตพี่ หมดกันในคราวนี้
แล้วพ่อพี่ก็ไม่ยอมอีกอ่ะ แบบว่า เออ เรื่องเงินมันเรื่องใหญ่นะ ไม่ใช่แค่ก่อนไป แต่รวมถึงเงินที่พ่อต้องส่งให้พี่ตอนพี่อยู่อเมริกาด้วย
พี่ก็แบบ ไม่รู้จะทำไงแล้วอ่ะ หมดปัญญา หมดหนทาง
พี่ก็เลยโทรหาบรรดาญาติสนิทๆ อ่ะ ให้มาช่วยกล่อมพ่อให้หน่อย แล้วก็ได้คุณป้ามาช่วยพูดกะพ่อให้
พ่อก็ลงมาว่าพี่อีกนิดดนึงว่า เนี่ย โทรไปบอกคนอื่นหรอว่าพ่อไม่ให้ไป
พี่ก็แบบ ค่ะ
แล้วพ่อก็ว่าพี่อีกนานเลยอ่ะ
พี่ก็เงียบๆ เฉยๆ ไม่เถียง ก้มหน้าก้มตาฟังไป
แล้วพ่อก็ยอมให้พี่ไป
คือ กว่าจะถึงวันเนี้ยอ่ะ ที่จะบินแล้วอ่ะ (และยังไม่ได้จัดกระเป๋าเลย)
พี่เสียน้ำตาไปหลายปี๊บมาก (เงินอีก 5 หมื่นและเป็นโรคขาดกำลังใจอย่างร้ายแรง)
มันทำให้พี่รู้ว่า ไม่มีอะไรไม่ได้ ถ้าเรามีความตั้งใจจริงอ่ะ
สุดท้าย
ขอบคุณเพื่อนๆ เอเอฟเอส หลายๆ คนเลยอ่ะ ที่คอยเป็นกำลังใจให้เราในช่วงนั้นนะจ๊ะ
