เซ็นเตอร์พ้อยท์, สเวนเซ่นส์, โตโยต้า, ชั้น 2 โรงหนังลิโด้ อาจ เป็นเพียงสถานที่ผู้ใหญ่หลายคนเดินผ่านไปเวลามาที่สยามสแควร์ หากแต่บริเวณนี้กลับเป็นชุมชนใหญ่บ้างเล็กบ้างของเด็กวัยรุ่นที่กระจายตัว กันอยู่ตามจุดต่างๆ จุดประกาย ชวนไปทำความรู้จักกับพวกเขา ก่อนที่คลื่นความเปลี่ยนแปลงจะมาเยือนพวกเขาอีกครั้ง
วัยรุ่น สยาม !!!
กรุงเทพธุรกิจออนไลน์ : หลังจากข่าวคราวการปิดตัวของเซ็นเตอร์พ้อยท์เมื่อปลายปีที่ผ่านมา เด็กวัยรุ่นที่เคยชุมนุมอยู่ที่นั่นมีอันต้องกระจัดกระจายไปตามส่วนต่างๆ ของสยามสแควร์ และหนึ่งในพื้นที่ที่กลายมาเป็นสถานที่นัดพบแห่งใหม่ของพวกเขาคือ Style by Toyota ซึ่งตั้งอยู่ใกล้กับทางเข้าหลักของสยามสแควร์ บริเวณด้านหลังโรงภาพยนตร์ลิโด้
จะว่าไปแล้ว สถานที่แห่งนี้ได้รับความนิยมในหมู่เด็กวัยรุ่นมาตั้งแต่ก่อนเซ็น เตอร์พ้อยท์ยังไม่ปิดตัวเสียอีก เนื่องมาจากความใหม่สดของสถานที่และการเปิดให้เด็กวัยรุ่นเข้ามาใช้บริการ โดยไม่คิดค่าบริการ เช่น เล่นอินเทอร์เน็ตฟรี นั่งเล่น พูดคุยกับเพื่อน หรือกินกาแฟกับเพื่อน (ซึ่งต้องเสียเงิน) อีกทั้งยังมีบริการจัดม้านั่งบริเวณหน้าทางเข้าสำหรับเด็กๆ ที่มานัดพบกันที่นี่
แต่ความเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่มาคู่กับสยาม เพราะภาพการรวมตัวกันของเด็กวัยรุ่นยามเย็นในบริเวณนี้เริ่มสลายตัวอีกครั้ง เมื่อเด็กๆ ถูกห้ามไม่ให้นั่งบริเวณนี้ พื้นที่ในการพบปะกันของพวกเขาจึงต้องมีการเคลื่อนย้ายกันอีก แต่ก็ยังคงเป็นย่านสยามอยู่ดี
หลายคนอาจบอกว่า เด็กวัยรุ่นกับสยามเป็นของคู่กันอยู่แล้ว ไม่ว่าจะกี่สิบปีผ่านไป ยังไงๆ ก็ต้องนัดเจอกันที่นี่ แต่ด้วยสภาพสังคมและเวลาที่เปลี่ยนไป เด็กสยามในวันนี้ย่อมแตกต่างจากเด็กสยามเมื่อยี่สิบปีที่แล้ว หรือแม้แต่เด็กสยามเมื่อปีที่แล้วก็ยังไม่เหมือนกับเด็กสยามในปีนี้ ประกอบกับการเปลี่ยนแปลงในเชิงพื้นที่ สิ่งก่อสร้างใหม่ๆ เกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลาในบริเวณนี้ ทำให้ปฏิสัมพันธ์ของพวกเขาสะท้อนออกมาในรูปแบบของการใช้ชีวิตที่เปลี่ยนแปลง ไป
พวกเขามากิน เล่น เดินเที่ยว ชอปปิง ฯลฯ หรือมาทำอะไรกันมากกว่านั้นตลอด 7 วันต่ออาทิตย์? ส่วนหนึ่งของคำถามเหล่านี้ อยู่ในพื้นที่ข้างใต้นี้
อัพเดท เด็กสยาม
เรา พบกับเอ็มมี่และเพื่อนอีก 2 คนขณะยืนแกร่วอยู่แถวโตโยต้าด้วยความงุนงงว่าเด็กๆ หายไปไหนกันหมด ก็เมื่อไม่นานมานี้ยังเห็นยืนอยู่เต็มลานกว้างบริเวณนี้ เมื่อเดินเข้าไปคุยจึงได้รู้ว่าที่นี่ไม่อนุญาตให้เด็กๆ นั่งตรงขอบทางเท้าอีกต่อไป หลังจากที่มีเรื่องทะเลาะวิวาทเกิดขึ้นบ่อยครั้ง
และ เมื่อเธอ (หรือเขา?) ยอมตกลงที่จะพูดคุยกับเรา เอ็มมี่จึงพาเราเดินทะลุซอยในย่านสยามไปอีกหลายซอย จนมานั่งอยู่บนม้านั่งหน้าร้านขายเสื้อผ้าแห่งหนึ่งที่เธอบอกว่าชอบมานั่งดู ผู้ชาย หรือแซวผู้ชายนั่นเอง
เปล่า, เอ็มมี่ไม่ได้เป็นผู้หญิง แต่เธอยอมรับอย่างยืดอกว่า "เป็นตุ๊ดค่ะ แม่รู้และไม่ได้ว่าอะไรด้วย เพราะอยู่ที่บ้านก็ไม่ได้ทำตัววี้ดว้ายขนาดนี้" เธอหัวเราะเสียงดังขณะเล่าให้เราฟัง
เอ็มมี่เองเป็นหนึ่งในเด็กที่ เคยอยู่แถวโตโยต้า แต่ก็ต้องย้ายที่ "เด็กๆ มีเรื่องกันบ่อยมากตรงโตโยต้า ขวดเขิดแตก วิ่งไล่ฟันกันทุกอาทิตย์ ทางนั้นเขาเลยเก็บเก้าอี้ไม่ให้เด็กๆ นั่ง" หน้าร้านขายเสื้อผ้าแห่งนี้ จึงกลายมาเป็นสถานที่นัดพบใหม่ของเธอ เพราะรู้จักกับเจ้าของร้านเป็นการส่วนตัว
"แต่ก่อนเวลามา นั่งที่โตโยต้าก็มานั่งทำการบ้าน มานั่งรอเรียนพิเศษ วันหยุดก็มาเที่ยว กินข้าว แล้วก็นั่งเล่น เดี๋ยวนี้ย้ายไปนัดเจอกันหน้าร้านทรู มูฟ (ติด กับโตโยต้า) ส่วนมากไปเกือบทุกวันแล้วค่อยเดินไปที่อื่น เดินไปพารากอนบ้าง" เธอบอกเล่ากิจวัตรประจำวัน ซึ่งส่วนใหญ่จะแวะมาที่สยามก่อนจะกลับบ้านในเวลาห้าโมงเย็น บางวันถ้ามีเรียนพิเศษเลิกทุ่มหนึ่งก็กลับบ้าน
ปัจจุบันเอ็มมี่เรียนอยู่ชั้น ม.6 ในโรงเรียนมีชื่อแห่งหนึ่งย่านสยามสแควร์กับเกรดเฉลี่ย 3.1 (เธอขยายความว่า ยากมากกว่าจะได้เกรดแบบนี้ เพราะโรงเรียนกดเกรดมาก) และกำลังขะมักเขม้นอยู่กับการเตียมตัวเอนทรานซ์ โดยใช้เวลาวันหยุดและช่วงกลับบ้านตอนเย็นอ่านหนังสือ ด้วยความคาดหวังว่าจะได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของวงการบันเทิง
" หนูเลือกนิเทศฯ กับวารสารฯ หมดเลย อยากทำงานเบื้องหลัง บอกอ นักแสดง พวกนี้ทำงานด้วยกันอยู่แล้ว บางคนเป็นนักแสดง แก่ตัวไปก็ไปทำเบื้องหลัง แต่หนูว่าหนูจะทำเบื้องหน้าก่อนดีกว่า แล้วค่อยไปทำเบื้องหลัง ถ้าให้ทำเบื้องหลังเลยก็เสียดายหน้าตา หน้าตาหนูก็ดีไม่ใช่เหรอคะ" เอ็มมี่ถามพร้อมกับจ้องตาแป๋ว ขนตาที่ถูกดัดมาอย่างงอนโค้งรับกับดวงตาสวยได้รูปสะท้อนให้เห็นว่าเธอเป็น เด็กหน้าตาดี ไม่ว่าจะมองในฐานะเพศที่ 3 หรือผู้ชายก็ตาม
ปกติแล้ว ถ้าเป็นวันเสาร์-อาทิตย์ เอ็มมี่จะมาสยามกับเพื่อนๆ ประมาณ 10 คน ซึ่งต่างอยู่คนละโรงเรียน เพราะ แยกกันตอนขึ้น ม.ปลาย แต่ถ้าวันธรรมดาก็จะเจอกันสัก 3 คน ยังไม่รวมถึงเพื่อนร่วมโรงเรียน คนรู้จักที่เดินผ่านไปผ่านมาไม่ขาดสายระหว่างที่เราพูดคุยกันอยู่ เอ็มมี่ดูเหมือนจะรู้จักกับเด็กมัธยมทั้งกรุงเทพฯ เหมือนที่เธอบอกว่า "เด็กเกเรเขารู้จักหนูหมดเลยค่ะ หนูป๊อป เขาเป็นฝ่ายเข้ามาคุยด้วย หนูไม่คุยกับเขาก่อนหรอก เกิดเขาไม่ชอบ แล้วมากระทืบ หนูก็ซวยสิ" จากสายตาของคนที่เพิ่งได้พูดคุยกันอย่างเรา คาดว่า ความที่เธอแซวเขาไปทั่ว คงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ใครๆ รู้จักเธอ
เช่น "ผมบ๊อบเวอร์ ใส่วิกมาเดินสยามป่าว" (เวลา ที่มีเด็กสาว ม.ต้นไว้ผมบ๊อบเรียบร้อยเดินผ่านมา), "พจมานจะไปไหน" (เวลาที่เด็กโรงเรียนคอนแวนต์ไว้เปียสองข้างเดินอยู่ข้างหน้า), "หน้าตาไม่ผ่าน ไปลาออกจากโรงเรียน....เลย" (สำหรับในกรณีหนุ่มหน้าตาไม่ดี แต่ดันอยู่โรงเรียนดัง) ฯลฯ
ชีวิตประจำวันในสยามสแควร์ของเธอและ เพื่อนตลอดช่วงเวลาหลายปีแห่งการเรียนชั้นมัธยม จึงเต็มไปด้วยสีสัน ทั้งสนุกสนานและรับผิดชอบกับการเรียน แบบที่ผู้ใหญ่คนไหนก็คงไม่สามารถมาว่าเธอได้
บทสนทนาในตรอกสเวนเซ่นส์
ก่อน หน้าที่จะมาพูดคุยกับเด็กวัยรุ่นในย่านนี้ เราเองก็คงเป็นเหมือนคนวัยทำงานทั่วไปที่ไม่ได้ใส่ใจอะไรในสยามมากกว่าการ ชอปปิง กิน เที่ยว 'ร้านสเวนเซ่นส์' ที่สยามสแควร์ จึงเป็นเพียงร้านขายไอศกรีมทั่วๆ ไปที่เห็นได้ทั่วประเทศ แต่ในความจริง ตรอกเล็กๆ ที่อยู่ระหว่างร้านไอศกรีมร้านนี้กับร้านนิว ไลท์ กลับกลายมาเป็นแหล่งชุมนุมของเด็กวัยรุ่นหลากหลายกลุ่ม
ที่นี่เรา ได้พูดคุยกับเด็กวัยรุ่นหลายคน ซึ่งส่วนใหญ่ก็มีไลฟ์สไตล์ไม่แตกต่างกันมากนักคือ แวะมาสยามก่อนกลับบ้าน และมาอีกในวันเสาร์-อาทิตย์ และหนึ่งในเด็กวัยรุ่นกลุ่มนี้ก็แนะนำให้รู้จักกับปอยอีกที ในฐานะขาประจำของย่านนี้
ปอยเล่าถึงกิจวัตรประจำวันเวลามาที่จุด นัดพบตรงตรอกสเวนเซ่นส์แห่งนี้ว่า "ถ้าเพื่อนโทรตามก็มา ส่วนใหญ่ก็ถามแค่ว่า ใครเข้าบ้าง ก็จะรู้เลยว่าหมายถึงตรงนี้ ก่อนหน้านี้ก็อยู่ฝั่งโน้นคือ ฝั่งโตโยต้า แต่พอที่นั่นไม่ให้นั่งก็มาที่นี่แทน เวลามาก็คุย เล่น วิ่งไปวิ่งมา ชอบตรงนี้ เพราะมันกว้างดี แล้วก็ได้มาเจอเพื่อนที่รู้จักกันที่นี่ ก็เป็นเพื่อนต่อเพื่อนอีกที หรือไม่ก็มากับเพื่อนที่โรงเรียน" เด็กสาววัย 17 ปี บุคลิกทอมบอย ซึ่งเป็นนักเรียนชั้น ม.5 ที่โรงเรียนแห่งหนึ่งย่านเจริญกรุงเล่าให้ฟัง
"ส่วนใหญ่ก็กินกาแฟร้านสตาร์บัคส์ ถ้าไปร้านทรูก็ไปเข้าห้องน้ำ กินวิปครีมถ้วยละ 15 บาท เพราะ บางทีนั่งตรงนี้มันร้อนๆ เบื่อๆ ก็ไปนั่งกินช็อกโกแลตปั่นที่สตาร์บัคส์ เวลาง่วงๆ ก็เข้าไปนอนสตาร์บัคส์ ที่ไป 2 ร้านนี้ก็เพราะว่ามันใกล้ตรงนี้ดี"
เธอบอกถึงที่มาที่ทำให้ย้ายมา รวมตัวกันตรงนี้ว่า หลังจากบริเวณโตโยต้า ที่เคยเป็นแหล่งรวมเด็กวัยรุ่นไม่อนุญาตให้เด็กมานั่งบริเวณด้านหน้าอีกต่อ ไป "ที่ตรงโตโยต้าปิดไป เพราะว่าเด็กตีกัน ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องแบบว่า เขม่นกันระหว่างโรงเรียนมากกว่า มีเรื่องกันทุกอาทิตย์ ที่ปิดไปจริงๆ ก็น่าจะเพราะเด็กไล่แทงกัน" กลุ่มเด็กวัยรุ่นจึงแตกกระจาย บางกลุ่มก็ยังอยู่แถวๆ โตโยต้า หน้าร้านข้าวแกงที่ลิโด้ชั้นสอง ตลอดจนเซ็นเตอร์พ้อยท์ที่ปิดไปแล้ว แต่ก็ยังมีเด็กไปรวมตัวอยู่ และบริเวณตรอกสเวนเซ่นส์แห่งนี้
เด็กที่มีเรื่องกันนั้น ส่วนใหญ่เป็นเด็ก ม.ปลายธรรมดา ไม่ใช่เด็กช่างอย่างที่หลายคนเข้าใจ และมักจะเป็นเด็กผู้ชาย อาการบาดเจ็บมีตั้งแต่น้อยไปจนถึงขั้นเข้าโรงพยาบาล ซึ่งเธอบอกว่า "มีเยอะแยะ สลบไปเลยยังมี" และเหตุการณ์แบบนี้ก็ไม่เว้นแม้แต่เด็กผู้หญิง
"มีทุกอาทิตย์ หรือไม่ก็สองอาทิตย์ครั้ง บางทีเพื่อนก็โทรมาว่าวันนี้จะตบกับใคร เราก็มาช่วย ถ้าเป็นผู้หญิงก็ตบกัน เพราะว่า มองหน้าแล้วด่า พวกปากดีไง เวลาจะมีเรื่องกันก็โทรนัดกันมา เพราะบางทีถ้าไม่นัดกัน แล้วไม่มา ก็ตามตัวกันไม่เจอ"
ส่วนเหตุผลที่พวกเด็กผู้หญิงชอบมีเรื่องกัน หนึ่งในนั้นเพราะเป็นการสร้างชื่อเสียงให้กับตัวเอง
" ถ้าชนะก็บูมเลย คนก็รู้จักเรามากขึ้น คนก็พูดถึงกันประมาณว่า คนนั้นไงที่ตบวันนั้นชนะ เขาก็จะนึกออกกัน" ปอยเล่าให้ฟังพลางจุดบุหรี่สูบ
นอกเหนือไปจากนี้ ความมีชื่อเสียงก็ยังช่วยในการสร้างความเก๋าของการเป็นเด็กสยามที่มีการแบ่ง ประเภทแตกต่างกันออกไปตามระดับความดัง ไปจนถึงเสื้อผ้าหน้าผม ปอยพูดถึงความแตกต่างระหว่างเด็กที่อยู่โซนโตโยต้า กับเด็กบริเวณตรอกสเวนเซ่นส์ว่า
"เด็กที่มาอยู่ที่นี่จะมีหลายแนว เราก็จะรู้กันเองว่า คนนี้รุ่นใหญ่ มันรู้กันเอง บอกไม่ถูกว่าดูยังไง พวกนี้ก็จะเป็นเด็กมหา'ลัยไม่ใช่เด็กมอปลาย แต่เด็กเรียบร้อยๆ จะน้อย เด็กใหม่จะอยู่ฝั่งโน้น ถ้าเก่าแล้วก็จะมาอยู่ฝั่งนี้ เด็กใหม่จะดูง่ายมาก ส่วนใหญ่จะผมตรงมาเลย ถ้ารุ่นเก่าผมตรงไม่มีแล้ว จะดูว่ารุ่นเก่าก็ดูได้จากทรงผม การแต่งตัว หรือดูจากว่ารู้จักคนเยอะรึเปล่า อย่างการแต่งตัวก็จะดูออกว่าแต่งคนละแนวกับฝั่งโน้น ฝั่งโน้นเหมือนเพิ่งเริ่มแต่งตัว พยายามแต่งตัวให้เปรี้ยว แต่เปล่าเลย"
แล้วถ้าอยากมานั่งฝั่งนี้บ้างต้องทำยังไง?
" ก็เหมือนเพื่อนรู้จักเพื่อน แล้วก็สนิทไปเรื่อยๆ ก็มานั่งด้วย แต่ถ้าอยู่ดีๆ อยากข้ามฝั่งมานั่งตรงนี้ก็จะโดนเขม่น พวกที่นั่งตรงนี้ส่วนใหญ่เป็นพวกแรงๆ ทั้งนั้น ทำตัวแรงๆ ทั้งนั้น ไม่ได้หมายถึงแต่งตัวนะ บางทีก็ไม่ได้แรงมาจากไหนหรอก แต่ก็มาอัพตัวเอง ให้ดูใหญ่ในสยาม บางคนถ้าแรงจริง นิ่งๆ ก็ดูแรงได้ บางคนปากดี แต่ถ้าปากไป มือไปด้วยก็โอเค" ปอยบอกเล่าถึงการเข้ามาร่วมกลุ่มที่ต้องมีการรู้จักกันก่อนถึงจะเข้ามาแจ มได้
บรรยากาศเริ่มเย็น คนเริ่มคึกคัก เราถามเธอว่า แล้วปกติกลับบ้านกี่โมง ปอยตอบด้วยท่าทีสบายๆ ว่า "ปกติกลับบ้านดึกห้าทุ่ม เที่ยงคืนถึงบ้าน นั่งแท็กซี่กลับบ้าน ก็แรดอยู่แถวนี้ล่ะ หรือไม่ก็ข้ามฝั่งไปเดินเล่นที่พารากอน ตรงโซนของเล่น ที่เป็นตู้เกมหยอดเหรียญ" ซึ่งจะว่าไปแล้วก็ฟังดูดี เปรียบเทียบจากที่เธอเล่าว่า แต่ก่อนไปเที่ยวถึงตีห้าทุกวัน แล้วกลับมาบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าไปโรงเรียน ส่งผลให้ผลการเรียนของเธอไม่ใช่ตัวเลขที่น่าชื่นชมเท่าไรนัก
แล้วแม่ว่าหรือเปล่า เวลาเกรดไม่ดี? เราถามเธอ
"เขาปลงกับชีวิตปอยแล้ว" เธอหัวเราะยิ้มกว้างพร้อมกับแววตาที่ว่างเปล่า
ความต่างในความเหมือน
สยาม วันนี้ค่อนข้างเงียบเหงา พวกเด็กๆ แนะนำว่า ให้มาวันพุธ (วันครู) วันหยุดของโรงเรียน เด็กๆ จะมาเตร็ดเตร่ที่สยามเต็มไปหมด แต่เมื่อลองเดินดู เราก็เห็นเด็กวัยรุ่นหนาตาทั้งในร้านเกม ร้านข้าวแกงราคาประหยัดบนชั้น 2 ของโรงภาพยนตร์ลิโด้ รวมไปถึงเด็กผู้หญิง 4-5 คนที่นั่งจับกลุ่มกันบนพื้นทางเดินบริเวณโรงหนังซึ่งเป็นซอยแคบๆ เชื่อมระหว่างโรงหนัง
พวกเธออาจจะจัดอยู่ในกลุ่มเด็กสยามทั่วไปก็ ได้ เพราะเธอไม่ได้เป็นทั้งเด็กโตโยต้า เด็กพ้อยท์ หรือเด็กตรอกสเวนเซ่นส์ เธอเพียงแต่มาเดินเล่นหลังเลิกเรียน และกำลังนั่งกินยำมาม่าอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ตรงนี้
"ปกติมาบ่อย มากับเพื่อนที่โรงเรียน เวลามาก็เดินซื้อเสื้อผ้า เครื่องประดับ ร้องคาราโอเกะ ตรงสยามดิสฯ แล้วก็ไปพารากอน ชั้น 3 ตรงที่เป็นแผนกของเล่น เวลานัดเจอกันก็จะนัดเจอที่พารากอน ตรงน้ำพุค่ะ" หมิง นักเรียนชั้น ม.2 โรงเรียนหญิงล้วนชื่อดังแห่งหนึ่งบอก และเล่าให้ฟังถึงกิจกรรมโปรดเวลามาที่สยาม ซึ่งพวกเธอจะกลับบ้านตอนห้าโมงเย็นทุกวัน ไม่รวมถึงวันเสาร์-อาทิตย์ที่ต้องมาเดินเล่นที่สยามตามความสะดวก
"ไม่เบื่อบ้างเหรอ" เราตั้งคำถาม
"ไม่ใช่ไม่เบื่อหรอก แต่มันไม่มีที่ให้ไป ที่อื่นมันก็ไม่ใช่แหล่งวัยรุ่นเหมือนที่นี่" แอน เพื่อนอีกคนที่นั่งข้างๆ เสริม
เวลา มาเที่ยว หมิงบอกว่า ส่วนใหญ่ก็ไม่ได้เจอเพื่อนใหม่อะไรมากมาย อย่างมากก็เป็นเพื่อนของเพื่อนถึงจะได้รู้จักกัน สถานที่อย่างโตโยต้าอันเป็นแหล่งที่เด็กๆ ชอบไปกันนั้น เรียกได้ว่าเป็นที่ๆ พวกเธอไม่มองในสายตา
"ไม่เคยค่ะ (ตอบประสานเสียงทั้งกลุ่ม) พวกหนูไม่ใช่เด็กโตโยต้า เด็กพวกนั้นจะเป็นเด็กแบบที่มาสยามบ่อยๆ กลับดึกๆ แล้วก็รู้จักกันอยู่ในหมู่เด็กสยาม ถ้าเป็นเด็กโตโยต้า ส่วนมากคนก็จะรู้จัก ที่นั่นจะเป็นเหมือนชุมนุมเป็นชมรมอย่างหนึ่ง" หมิงบอก
แล้วพวกเขาไม่เหมือนเด็กสยามทั่วไปหรือ? แอนพยายามตอบคำถามนี้ว่า
" มันก็เหมือนแหละพี่ แต่พอมีคนรู้จักปุ๊บ มันก็ดูมีระดับขึ้นมา ดูแรงขึ้นมาทันที เหมือนคนกับดาราอะพี่ บอกไม่ถูก เรารู้จักเขาอยู่ฝ่ายเดียว แต่เขาไม่รู้จักเรา ส่วนมากเด็กพวกนี้หน้าตาดี ก็จะได้ลงในเน็ต ได้ลงในนิตยสาร เขาก็เลยดัง"
หมิงเล่าต่อว่า "เพื่อนที่โรงเรียนรุ่นเดียวกันไม่มีเด็กโตโยต้าเลย แต่รุ่นพี่ที่โรงเรียนมีบ้าง แต่ไม่สนิทกัน รู้เฉยๆ ว่าเป็น"
ส่วน เรื่องเด็กตีกันในสยามนั้นไม่ต้องพูดถึง หมิงบอกว่า "ไม่รู้" แล้วบอกต่อด้วยรอยยิ้มสดใสว่า "แหมพี่! เด็กสยามไม่ได้เถื่อนขนาดนั้นหรอกค่ะ"
เธอพูดทิ้งท้ายก่อนจะขอตัวกลับบ้านในเวลาห้าโมงตรงเป๊ะ...
สำหรับเรา
- ฮ่า ๆๆ สยามจะเปนบ้านหลังที่ 3 เเระ ถัดจากบ้านตนเองเเละบ้านเพื่อนน
- เลิกเรียนปุ๊ป ไปสยามทำไม คำตอบ ไม่รุ้ไม่มีที่ไป ไปสยามก่อนเเร้วค่อยคิด
- นัดเที่ยว เห้ยเจอกานลานน้ำพุน่ะ ไม่ก้ หน้าร้านบ้านหญิง
เริ่มคิดถึงสยามมมมมมมมากมายย ห่างหายไป 5 เดือน
เครดิต จำเวปไม่ได้ ...
