อ่่าว กระทู้นี้กลับมาได้ไง
ขอระบายเลยละกัน
คือ กูว่าตลอดเวลากูสนุกกับมันนะ
ตลอดเวลา กูไม่ได้โกหก
แต่ตอนนี้ มันมีอะไรหลายๆอย่างที่มันวิ่งเข้าหาตัวกูเนี่ย
กูเลยเริ่มไม่รับรู้อะไรแล้ว
พาลจะคิดว่าที่กูทำมามันเป็นความผิดพลาดครั้งใหญ่
ใหญ่มากๆด้วย
กูไม่ใช่คนที่มีว่างงานตลอดเหมือนมึงนี่ไอรุ่นพี่ส้นตีน
อย่ามาทำวีนใส่กู กูไม่ชอบ
ไ่ม่้ต้องบมาบ่นกู กูรำคาญ
เออ.. กูทำได้แค่พิมพ์เนี่ยแหละ เพราะกูรู้ว่าพูดไปมึงก็ไม่หยุดบ่น
ถ้าไม่มีกูสักคน มึงอาจจะรู้สึกดีขึ้นนะ แต่รู้ไว้ว่าไม่ได้มีแค่มึงคนเดียวที่รู้สึกดี
กูรุ้สึกดีที่ไม่ต้องฟังมึงวีนกูอีกต่อไป
แต่กูเห็นใจเพื่อนกูว่ะ
่กูไม่อยากออกเพราะกูยังอยากทำงานนี้อยู่
แต่ขอบอกว่าจบงานนี้ กูจะกลับมายุ่งกับเรื่องนี้ให้น้อยที่สุด
กูจะได้อยู่อย่างเด็กทั่วไป
เย็นๆเดินเล่นสยามได้ ไม่ต้องมาปวดขากับไอ้เหี้ยนี่อีก
วันศุกร์จะกลายเป็นวันสุขของกูอีกครั้ง เพราะกูไม่ต้องเรียน นศท และไม่ต้องมายุ่งกับมัน!
กูอยากใช้ชีวิตให้เต็มที่ อย่างๆน้อยๆขอนับว่าเป็นชีวิต เด็ก ม.ห้า ให้เต็มที่ก่อนไปได้รึเปล่า
เพราะกูไม่เหมือนมึงนี่ ที่ตอนนี้ของปีที่แล้ว มึงยังเหลือเวลาให้ทำอย่างอื่นอีกเยอะ
มึงเลยกล้าพูดกับกูอย่างนี้อ่ะ
ของกูเหลืออีกสามเดือน เข้าใจมั้ย สามเดือน
พัฒนาศํกย์กับรับน้อง โอเึค อาจจะมีครั้งเดียวในชีวิตทุกคน
แต่สำหรับกู มันอาจจะเป็นกิจกรรมสุดท้ายที่กูมีโอกาสทำใน ม.ห้า
อาจจะเป็นในเตรียมก็ได้...
เข้าใจกูหน่อย กูอยากเต็มที่กับทุกอย่างนั่นแหละ ขอเวลากุสักนิดได้มั้ย
กูอยากเที่ยววัดพระแก้วก็พาลจะไม่ได้เที่ยว
กูอยากซ้อมวงก็พาลจะไม่ได้ซ้อม
กูเบื่อมากเลยตอนนี้ กูยังนั่งคิดว่าทำไปแล้วได้อะไร
ปวดขา เหนื่อย กับคำวีนเนี่ยนะ
สิ่งที่ดีๆ ตอนนี้สำหรับกู กูก็ไม่อยากจะลืมมันหรอก มันลืมไม่ลงด้วย
แต่ตอนนี้กูกำลังเครียด
เอาเถอะ บ่นทิ้งไว้ที่นี่แหละ
เอาเป็นว่ากูเห็นใจเพื่อน แล้วก็อยากทำเพื่อน้อง กูจะทำเป็นครั้งสุดท้าย
แล้วก็ขอใช้ชีวิตเด็ก ม.ห้า ที่เหลือได้มั้ย
กูไม่อยากกลับมาซ้ำชั้น
กูอยากจบพร้อมคนอื่น
ปล่อยกูไปซักทีเถอะ..
จบ.
