อืมมม จริงๆแล้วเราว่าไอ้ homesick เนี่ยมันก็เป็นกันทุกคนแหละน้า
ตอนเราอยู่ที่โน่นประมาณ 4-5 เดือนหลังก็เริ่มเป็นเหมือนกันแหละ
คือคิดว่า เรากำลังทำอะไรอยู่ที่นี? อยู่ที่ไทยไม่เคยเหงาแบบนี้เลย แถมบางทีที่โรงเรียนช่วงพักยังอยู่คนเดียว
แล้วช่วงหลังๆก็มามีปัญหากับโฮสอีก มีอยู่วันนึงเราแบบไม่ไหวแล้วอ่ะ
ไปถึงโรงเรียนช่วงบ่าย เจอเพื่อนคนนึง ร้องไห้ออกมาเลย คือมันหลายเรื่องมากๆอ่ะ
เพื่อนๆในห้องก็ตกใจ เฮ้ย! เป็นอะไรไปเนี่ย ก็มีเพื่อนคนนึงที่เราพอสนิทก็เล่าให้เขาฟัง แล้วก็ดีขึ้นนะ
สุดท้ายเราก็เปลี่ยนโฮส จริงๆแล้วเราว่าการย้ายโฮสไม่ใช่อยู่ที่เราปรับตัวยากนะ
มันอยู่ที่ปัจจัยอื่นด้วย อาจจะเป็นเพราะโฮสไม่ดีก็ได้ อย่าโทษตัวเองดีกว่า
ของเราหลังย้ายโฮสแรกๆก็รู้สึกดีขึ้น ล้าๆๆๆ แต่หลังๆไอ้โรคนี้มันก็กลับมาอีกครั้ง
มีอยู่วันนึงอยู่กับเพื่อนช่วงคริสมาร์ต ก็แบบในเมืองก็จะเห็นครอบครัวออกมาหาซื้อของตกแต่งวันคริสมาร์ต
แม่เดินจูงมือลูกอะไรแบบนี้ เห็นแล้วก็คิดถึงพ่อกับแม่
แล้วรู้สึกเหงามากๆๆๆๆ แบบคิดถึงพ่อกับแม่มาก สักพักเดินไปกอดเพื่อนคนนึง แล้วร้องไห้ออกมาเลย
จริงๆก็รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนไม่เข้มแข็ง แต่ว่าจริงๆแล้วถ้าอยากร้องก็ร้องออกมาเลย มันจะรู้สึกดีขึ้น
เราก็พยายามคิดถึงแต่สิ่งดีๆนะ ว่าเราตัดสินใจมาแล้ว จะกลับไม่ได้ มีทุกข์เดี๋ยวมันก็ต้องมีสุขเองแหละ
ก็อยู่ต่อไปดีกว่านะ เราว่านี่ก็เป็นอุปสรรคอีกอันนึงที่เราต้องฝ่าฟันไปให้ได้
ตอนนี้เราก็กลับมาแล้ว ก็รู้สึกเหมือนที่ผ่านมาเป็นฝันไป รู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็วมาก
แล้วรู้สึกว่าตัวเองเข้มแข็งขึ้น เวลามองย้อนกลับไปถึงวันเวลาที่เราสามารถผ่านมันมาได้
สู้ๆเข้าจ้า !!! ไหนๆก็ตัดสินใจไปแล้ว ก็อยู่ให้จบเลยดีกว่านะ
ถ้าเหงาๆก็ลองโทรคุยกับเพื่อนๆที่ไปอยู่ประเทศเดียวกันก็ได้ เราว่าทุกคนก็เป็นเหมือนๆกันอ่ะแหละ
