ส่วนมากคิดว่าคุณครูคุมสัมภาษณ์ไม่ได้สนใจเรื่องคำตอบว่าแกรมม่าถูกไหม เรียงประโยคเข้าใจรึเปล่า แต่สนใจเรื่องคำที่ใช้ ไหวพริบในการเลือกใช้ศัพท์
ความเป็นตัวของตัวเอง เกร็งหรือเปล่า? หวั่นไหวง่ายเกินไปรึเปล่า? หรือขี้อายเกินไปหรือเปล่า? ถ้าอายได้แม้กระทั่งแค่ครู3คนแล้วเราจะไปอยู่ร่วมกับชาวต่างประเทศเป็นสิบๆคนได้อย่างไร
ทำทุกสิ่งทุกอย่างที่เราคิดว่า "ดีที่สุด" แม้ผลลัพธ์จะออกมาเช่นไร สุดท้ายมันก็คือสิ่งที่เราพยายามแล้ว แต่ยังไม่พอ
ไม่ต้องประหม่า ไม่ต้องนั่งกังวลว่าประโยคนี้จะตอบยังไงดี เอ๊ะเค้าจะถามคำถามอะไรบ้างนะ
ขอเพียงแค่เค้ายิงคำถามมาปุ๊บ เราก็ตอบเลยไม่ลังเล คิดอะไรออกใส่ให้หมด เพี้ยนๆไปบ้างแต่มันก็ดีแล้วที่เราตอบตรงตามที่เราคิด ตรงตามหัวใจ ไม่เสแสร้ง
ยิ้มบ้าง แอ๊บแบ๊วบ้าง ทำตัวให้ร่าเริงแจ่มใสอยู่เสมอเพื่อไล่อาการกังวลให้ออกไป
คนเราอาจจะคิดไม่เหมือนกัน แต่นี่คือความคิดเห็นส่วนตัว
เพราะพรุ่งนี้ เราก็สอบสัมภาษณ์เช่นกัน
EDIT:วิธีไล่ความตื่นเต้นอีกวิธีเราใช้วีธีร้องเพลงนะ ฝึกซ้อม Talent Show ไปด้วยในตัว ระเบิดพลังเสียง ไม่ก็เอาหมอนมาอุดหน้าแล้วกรี๊ด ร้องดังๆ