ผู้หญิงคนหนึ่ง.... ที่เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดา
ผู้หญิงคนหนึ่ง.... ที่ดูๆแล้ว ก็ไม่ต่างอะไรจากคนอื่น
ผู้หญิงคนนี้...ธรรมดา ... แต่ความเป็นคนของเธอ ... ช่างวิเศษนัก ...
ผู้หญิงคนนี้ ... ผู้ที่สอนให้ผมรู้จักกับคำว่า "ความรัก"
ที่แสนจะอบอุ่น ...
ผมไม่รู้ว่าเธอ... คนนั้นเข้ามาในชีวิตผมได้อย่างไร แต่ตอนนี้
เธอก็หยิบยื่นความรักให้ผมอย่างเพียงพอแล้ว
พวกคุณมาลองทำความรู้จักกับ "เธอ" ดูก็แล้วกัน...
เรื่องราวของเธอ เป็นอย่างไรกัน ... พวกคุณลองมาฟังกันดู
10 กรกฎาคม 2540
วันหนึ่งในมหาลัย ผมได้พบกับผู้หญิงคนนึงโดยไม่ได้ตั้งใจ
ขณะที่ผมเดินอยู่ในโรงอาหารของมหาลัย เพื่อหาอาหารแดก..
ซึ่งคนแย่จังก็เดินขวั่กไขว่เต็มไปหมด เพราะเป็นเวลาเที่ยงตรงพอดี..
และด้วยความที่ว่าคนเยอะมาก ทำให้ผมเดินไปชนไหล่เธอเข้าอย่างจัง...
ผมหันหน้าขวับ... ไป พร้อมกับพูดคำว่า ขอโทษครับผม....
เธอก็หันมามองผมเช่นกัน พร้อมกับบอกผมว่า " ขอโทษนะคะ ศรไม่ได้ตั้งใจค่ะ
"
แล้วเธอก็โบกมือ พร้อมกับหันหลังเดินจากไป เธอเป็นคนสวย ผมยาว
ผิวขาวผ่อง หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักน่ามองเป็นอย่างยิ่ง ความน่ารักของเธอ
ต้องตาตรึงใจผมยิ่งนัก... ผมรู้สึกประทับใจเธอยิ่งนัก " เธอชื่อว่าศร "
นี่เป็นครั้งแรก ที่ผมได้รู้จักเธอ ผมรู้แค่ว่า เธอชื่อว่า " ศร "
แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะนิสัยส่วนตัวผม
แทบจะไม่สนใจผู้หญิงอยู่แล้ว.... แต่กับคนนี้ ผม ^_-...ปิ๊ง...-_^
เธอทันที ตั้งแต่แรกเห็น แล้วผมก็คิด " เอิ๊กส์ๆๆๆ หน้าตางั้น
สงสัยมีแฟนแล้วด้วยแน่ๆเลยว่ะ เฮ้อ เหลวไหลว่ะผม " ...
แล้วผมก็หัวเราะเบาๆ กับตัวเอง....
แล้วผมก็มองหาของแดกต่อไป......
24 กรกฎาคม 2540
สองสัปดาห์ต่อมาต่อมา ผมถูกอาจารย์
ใช้ให้ไปขนหนังสือกองเบ้อเร่อที่ห้องสมุดมหาลัย
ผมต้องยกกองหนังสือกองใหญ่ขึ้นไปชั้นสองของห้องสมุด... ผมก็ขนๆๆไป
แต่ด้วยความซุ่มซ่ามของผม ผมเลยทำหนังสือกองใหญ่ที่ผมยกอยู่
ล้มโครมลงมา ระเนระนาด เต็มบันไดไปหมด " นายห่าเอ๊ยยย "
ผมโพล่งออกมาด้วยอารมณ์เซ็งสุดตีน พร้อมกับก้มลงเก็บหนังสือ...
ตอนผมกำลังก้มงกๆ เพื่อไล่เก็บหนังสืออยู่นั้น
ผมก็ได้ยินเสียงประตูห้องสมุดชั้นสองเปิดออก
พร้อมกับเสียงคนกำลังเดินลงบันไดมา... ผมเลยเร่งเก็บหนังสือให้เร็วขึ้น
เพราะถ้าผมไม่รีบ กองหนังสือมันจะขวางบันได ทำให้คนเดินลงบันไดไม่ได้.
ขณะที่ผมกำลังเก็บอยู่นั้น ผมก็เหลือบไป
แล้วสิ่งที่ผมได้เห็นก็คือ.......
ผู้หญิงคนนึง กำลังก้มเก็บหนังสือด้วยท่าทางอิริยาบถ
คล้ายๆกับที่ผมกำลังทำอยู่.... เมื่อผมเหลือบขึ้นไปมองหน้าผู้หญิงคนนั้น
ผมก็ตกใจ.... เธอคือ....
ศร....ผู้หญิงที่ผมเดินชนเธอในโรงอาหารวันนั้นนี่หว่า......
ผมนั่งมองเธอด้วยอาการงงงวย....
ประจวบเหมาะ พอดีเธอหันมาเห็นผมนั่งมองเธอ เธอก็พูดขึ้นมาว่า " "
รู้แล้วค่า ว่าคุ้นๆหน้าน่ะ แต่อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยนะคะ
มาช่วยกันเก็บหนังสือก่อนนะคะ เดี๋ยวคนเค้าเดินขึ้นลง
เค้าจะเดินไม่ได้กัน... รีบๆหน่อยสิคะ เดี๋ยวจะมีคนเดินมานะ ""
เสียงหวานๆ น่ารักของเธอสะกดผมซะนิ่งไปเลย เธอเห็นท่าทางผมเอ๋อๆ
เธอเลยพูดขึ้นมาอีกว่า "" แน่ะ... เหม่ออะไรคะ เมื่อคืนนอนดึกเหรอ
บอกให้ดื่มกาแฟก็ไม่เชื่อ ฮิ ฮิ "" เธอพูด พร้อมกับหัวเราะเสียงเล็กๆ
น่ารักเป็นกันเอง มือเธอก็หยิบๆหนังสือไป พอดีผมรู้ตัวว่า
ผมกำลังเก็บหนังสืออยู่นี่หว่า ผมก็เก็บต่อ แล้วระหว่างที่เก็บ
ผมก็เลยถามเธอว่า ชื่อ ศร เหรอ เธอตอบว่า ""ใช่ค่ะ อ่ะ รู้ได้ไงอ่ะ""
ผมก็เลยบอกเธอไปว่า ตอนเดินชนกันในโรงอาหาร เธอพูดบอกผมว่า ศรขอโทษ ไง
ผมก็เลยรู้ชื่อเธอได้ แบบไม่ตั้งใจ ผมกับเธอ
ก็เลยคุยทำความรู้จักกันพอเป็นพิธี
เธอเป็นคนอัธยาศัยดี เป็นกันเอง ทำให้ผมกับเธอ
รู้สึกสนิทสนมกันได้อย่างไม่ยากเย็นนัก..
เมื่อพอจะได้รู้จักกันบ้างแล้วผมก็เลยถามเธอว่า ศรจะไปไหนล่ะ...
เธอเลยตอบผมว่า จะไปคาฟ (โรงอาหาร) ไปทานข้าว ผมเลยถามเธอว่า อ่าว...
ไม่ไปทานกับเพื่อนล่ะ
เธอก็บอกผมว่า เธอเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่ค่อยได้ยุ่งกับใคร
เธอไม่ค่อยชอบ... โอ่ว... เธอนิสัยคล้ายๆผมเลย ผมก็ไม่ชอบยุ่งกับใคร
เธอก็บอกผมอีกว่าเธอเห็นผมท่าทางเก็กๆแปลกๆ แต่ดูตลกดี
คือเหมือนแกล้งเก็ก ว่างั้นเหอะ
เธอก็เลยรู้สึกว่าผมน่าสนใจน่าทำความรู้จักด้วย เมื่อเธอพูดจบแล้ว
เธอก็เลยบอกผมต่อว่า "" งั้นเก็บหนังสือเสร็จแล้ว
ไปทานข้าวเป็นเพื่อนกันหน่อยนะคะ "" ผมก็ตบปากรับคำไป
เมื่อเก็บหนังสือเสร็จ ผมก็เลยไปนั่งทานข้าวกับเธอ
เราก็ได้คุยกันสนุกสนานพอสมควร
ทำให้ความใกล้ชิดสนิทสนมระหว่างผมและเธอ..... เพิ่มมากขึ้นไปอีก
และอีกอย่างที่ได้รับรู้ ระหว่างที่คุยกับเธอที่โรงอาหาร ก็คือ
เธอ....ยังไม่มีแฟน...... ผมอยากจะดีใจกระโดดตัวลอย แต่ผมก็ทำไม่ได้
...ศรจะรู้บ้างมั๊ย...
ว่าเธอกำลังรินน้ำรดให้ต้นไม้ต้นเขียวสดใสในใจของผม
ค่อยๆงอกขึ้นมาช้าๆอย่างสวยงาม......
