จำได้ว่าเมื่อนานมาแล้ว ตอนนั้นยังอยู่ไทยอยู่เลย
เคยอ่านกระทู้แบบนี้ล่ะ แต่เป็นของเมกาสี่แปด (หรือเหนือสี่แปด ,จำไม่ได้)
แบบ 'อีกสี่เดือนนะครับสี่แปด' อะไรประมาณนี้
ตอนนั้นอ่านแล้วคิดถึงภาพพี่ๆเค้า พี่พี่จะรู้สึกยังไงนะ
ตอนที่เหลือเวลาอยู่อีกแค่สี่เดือนสุดท้ายของเวลาทั้งหมดหนึ่งปี
ภาษาเค้าคงเริ่ดเนอะ เพื่อนคงเยอะเนอะ คงมีความสุขเนอะ แบบเท่ว่ะ ไปอยู่ต่างประเทศแล้วอยู่ได้นานขนาดนี้
ก็แค่คิด ,,, ก็แค่นึกภาพ
เคยชื่นชมพี่รีเทินนีที่แบบ กลับมาแล้ว ไปปฐมนิเทศ พูดพรีเซนท์ประเทศที่ตัวเองไปอยู่มาหนึ่งปีอย่างภาคภูมิใจ
ในหัวมีความทรงจำหนึ่งปีอยู่ มีโฮส มีเพื่อน มีภาษา มีประสบการณ์ โหย มันเจ๋งมากอ่ะ
แต่วันนี้
วันนี้มันคือเรา .... คนที่เราเคยนึกภาพ คนที่เราเคยชื่นชม เรากำลังจะกลายเป็นพวกเค้าแล้ว
มันภูมิใจอย่างบอกไม่ถูก อยากจะกรี๊ด!
เอาเข้าจริงพอเหลือเวลาน้อย ๆ แบบนี้มันก็ไม่อยากจากที่นี่แล้ว เริ่มคิดออกล่ะว่า แม่งไกลกันขนาดไหน
จะเป็นไปได้ไหมที่จะกลับไป ถ้ากลับไปมันก็คงไม่เหมือนเดิม ต่างคนต่างแยกย้าย จะมีอีกไหมห้องเรียนที่เคยเรียน
บลาบลาบลา
แต่อารมณ์คิดถึงบ้านก็โคตรคิดถึงเลยนะ ทรมานอ่ะ นึกภาพครอบครัวที่แสนอบอุ่น
บางครั้งไม่แน่ใจว่าอยู่ทนหรือทนอยู่ อารมณ์มันขึ้นๆลงๆ ภายในหนึ่งวัน
อิจฉาภาคพื้นทวีปใต้จัง
ใกล้กลับแล้วว!!
อิจฉาพวกเหนือจังอยู่อีกตั้งนาน
